الحمدلله چندین ساله که خداوند سعادت شرکت در مراسم اعتکاف را به من عطا کرده و پارسال هم امام رضا(ع) نعمت را بر من تمام کرد و مراسم اعتکاف را در حرم مطهرش حضور داشتم. امسال هم خیلی دلم می خواست که دوباره اسمم تو قرعه کشی حرم دربیاد و بتونم شرکت کنم ولی قسمت نشد. به همین خاطر در مسجد محل ثبت نام کردم ولی وقتی می خواستم برم اعتکاف، حسّ خاصّی داشتم، حسّ جدایی، حسّ دوری، یه حسّی که تا حالا تجربه نکرده بودم و امیدوارم هیچکس تجربه نکنه،تا روز پنجشنبه را با این حال سپری کردم تا اینکه بهم خبر دادند پدربزرگم به رحمت خدا رفته، دیگه مفهوم اون حس را فهمیده بودم،(انّا لله و انّا الیه راجعون)،باورش سخت بود، میدونم مرگ حقّه و در یک قدمی ماست ولی افسوس من از اینه، که ای کاش بیشتر از فرصتها استفاده می کردم و از حضورشون بیشتر بهره می بردم. بیایید قدر لحظات با هم بودن عزیزانمان را بدانیم تا بعدها افسوس کمتری بخوریم. لطفا برای شادی روحشان و علوّ درجاتشان دعا کنید.

نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد؟

نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت؟

ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی سازد

کلویم سوتکی باشد به دست کودکی خردسال و بازیگوش و او یکریز و پی در پی

دم گرم خودش را در گلویم سخت بفشارد

و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد

بدین سان بشکند دائم سکوت مرگبارم را   

شاید آنروز که سهراب نوشت :

                                     تا شقایق هست زندگی باید کرد

                                    خبری از دل پردرد گل یاس نداشت

باید این جور نوشت :

هر گلی هم باشد،

                                    چه شقایق، چه گل پیچک و یاس

                                    تا نیاید مهدی ، زندگی دشوار است. 

ای کبوتر که نشستی روی گنبد طلا

                                                  تو که پرواز می کنی تو حرم امام رضا

من کبوتر بقیعم، با تو خیلی فرق دارم 

                                                  جای گنبد،به روی پنجره ها سرمیذارم

اونجا هر کی می پره، طائر افلاکی میشه

                                                   تو بقیع بال و پر کبوترا خاکی میشه

تو که هر شب می سوزه صدتا چراغ بالا سرت

                                                    به امام رضا بگو غریب تویی یا مادرت  

ألسَّلامُ عَلیکَ و عَلی آبائِکَ تِسعَه و عَلی أبنائِکَ الأربَعَه و رَحمَةُ اللهِ و بَرَکاتُه 

                    آتشی از عشق در خود بر فروز                               سر به سر فکر و عبادت را بسور

                    ملت عشق از همه دین ها جداست                        عاشقان را مذهب و ملت خداست

                   نماز فریاد عشق است و جوهر بندگی و منصه ظهور بندگی، سجده است، سجده، سجده.

وقتی این کلمه را می شنوم، صحنه ای برایم تداعی می شود که تا عمر دارم و نفس می کشم، از یادم نخواهد رفت.

صحنه اظهار بندگی در مقابل وجود لایزال، قادر متعال، ایزد منّان و خداوند سبحان.

سجده ای که در آن بچه ها با بند بند وجودشان، از خداوند تشکر می کردند، با شیرینی زبانشان با خدا حرف می زدند و تسبیح می گفتند، آنقدر فضا جالب و روح بخش بود، آنقدر بچه ها با خلوص دل و از پاکی ضمیر با خدا نجوا می کردند که با تمام وجودم حس کردم و یا بهتر بگم، لمس کردم که تک تک سنگهای مسجدالحرام و کعبه، رکن و مقام، حجر اسماعیل، حجرالاسود، ناودان طلا و بالاخره مستجار هم با این بچه ها همراه شده و تسبیح خدا را می کنند. 

انگار همه جا سکوت محض برقرار بود، انگار توی مسجدالحرام به غیر از گروه ما کس دیگری نبود.

یکی می گفت : خداجون ممنونتم،

دیگری می گفت : خدایا منّت گذاشتی دعوت کردی،

یکی دیگه می گفت : خداجونم متشکرم دعوتم کردی، خونتو دیدم و ...

هر کسی با یک زبانی با خداش حرف می زد، آنقدر قشنگ و زیبا با خداوند حرف می زدند که یک لحظه دلم خواست فقط سکوت کنم و صدای نجوای عاشقانه زائران حریم یار را بشنوم.

دلم می خواست تا ابد بر این سجده بمانم و هیچ وقت بلند نشوم.

دلم می خواست نهایت بندگی و کوچکی خودم را در مقابل عزت خداوند به نمایش بگذارم تا وقتی که در روزمرگی دنیا غرق شده ایم و اصلا حواسمون نیست که در محضر کی هستیم و حس می کنیم ما انسانیم، اشرف مخلوقات و قادر به انجام کارهای عجیب و وقتی عجب تمام وجودمون را می گیره و غفلت قلبمون را می پوشونه، آن سجده و آن اظهار عجز، یک تلنگر بهم بزنه که :

کجایی؟   چی کاره ای؟    چی فکر کردی؟

باز هم یادت رفت که چی بودی و چی شدی؟

یادت رفت از کجا آمدی؟   به کجا می خواهی بری؟  و چی کار می خواهی بکنی؟

باز هم یادت رفت، باز هم گناه؟، گناه؟، گناه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ 

چه قدر؟   تا کی؟   تا کجا؟؟؟؟؟

ولی همون معبود بی نظیر، از نهایت رحمت و رأفتش پیام می دهد که :

صد بار اگر توبه شکستی بازآ     گر کافر و گبر و بت پرستی بازآ

خدایا : من در کلبه فقیرانه خود چیزی دازم که تو در عرش کبریایی خود نداری، من چون تویی دارم و تو چون خودت نداری.

                                                لا شریک لک 

وبلاگ حلقـــه
سلام
سفری دیگر
تو میروی به سلامت ....سلام ما برسانی..
[عناوین آرشیوشده]